Together Forever

at Open Space, Tbilisi, Georgia

20.11.2019 - 19.03.2020

გამოფენა უკიდურესად პერსონალურია, მთავარი თემა თავად ხელოვანია, მისი პერსონა, ინტერესები, განცდები და გამოცდილებები; მისი მოგზაურობაა საკუთარ შიშებში, სისუსტეებსა და გამოწვევებში. მაგრამ ამავდროულად გამოფენა ამ ყოველივეზე ერთგვარი გამარჯვებაა და საკუთარი თავის აღნიშვნაა.

გვანცას შემოქმედება გამორჩეულია ექსპერიმენტულობით და ექსცენტრიულობით, ისევე როგორც თავად ხელოვანი. წარმოდგენილი გამოფენა, ისევე როგორც ყველა მისი შოუ, ახალი თავგადასავალია მასალებში, ტექნიკებში, გამოხატვის ფორმებსა და საკუთარი გამოცდილებების კვლევაში. მისი ნამუშევრები ყოველთვის იუმორითაა გაჯერებული და ამ ფორმით ეხმიანება მძიმე სოციალურ, პოლიტიკურ მდგომარეობას თუ პირად გამოცდილებას.

ბოლო დროს გვანცას შემოქმედება კიდევ უფრო პერსონალური გახდა და თავად ხელოვანი უფრო აქტიურად ჩანს, როგორც მთავარი მონაწილე გმირი. საკუთარი გამოსახულება მისთვის ყველაზე კომფორტული სამუშაო მასალა აღმოჩნდა ამ ეტაპზე; მედიუმი, რომლისაც მას ყველაზე კარგად ესმის, ყველაზე თავისუფლად და უკომპრომისოდ შეუძლია მისი ინტერპრეტირება და მანიპულირება.

წარმოდგენილი გამოფენაც წარმოადგენს გვანცას ძიებას თუ რას ნიშნავს იყო თვიმყოფადი საკუთარ თავთან, უღრმავდებოდე და იკვლევდე საკუთარ სისუსტეებს და ყოველწამიერად უცხადებდე ახალ გამოწვევას საკუთარ თავს. ეს თითქოს ძალიან სპეციფიური ურთიერთობა ადვილად შეიძლება წაიკითხოს როგორც განზოგადოება, რომელიც გვანცას თაობის ადამიანებს ესადაგება; ეს ის თაობაა, რომელიც ობსესიურად აკვირდება საკუთარ თავს ეკრანზე და ეკრანის გარეშე, ეს ის თაობაა, ეგრეთწოდებული „ზედმეტი გაზიარების კულტურის“ (oversharing culture) შემქმნელი და ყველაზე აქტიური მომხმარებელია, რომელიც საკუთარ „ინსტაგრამ სთორიებში“ ცხოვრობს და საკუთარი სოციალური მედია არხების მეშვეობით საკუთარი თავის პერფორმანსს დგავს. გვანცაც საკუთარი თავის პერფორმანსს წარმოგვიდგენს და ნიღბად გულწრფელობას და თავდაჯერებულობას იყენებს.

წარმოდგენილი სოლო გამოფენის მთავარი თემა ხელოვანია, შეიძლება ითქვას ერთგვარი შეჯამება მისი 20იანი წლების გამოცდილების, რასაც ხშირად ‘growing up pains’ უწოდებენ; მისი შიშები, ტკივილები, ფრუსტრაციები და იმედგაცრუებები აღებულია ინსპირაციად და გადაქცეულია პოზიტიურ ენერგიად. გამოფენის სათაური კი ერთგვარ დასკვნად გვევლინება, რომ ერთაედერთი რაც გვყავს სამუდამოდ არის საკუთარი თავი. ეს ჰარმონია საკუთარ თავთან და თვითკმარობა ერთადერთი გამოსავალია და გამოფენა ამ აღმოჩენის აღნიშვნაა.

ესთეთიკის კუთხით გამოფენა ორ ნაწილად იყოფა, რაც  ეხმიანება გვანცას ბოლო დროინდელ განვითარებას ხელოვნებაში და ასევე მისი პერსონის დუალობასაც უსვამს ხაზს. ერთის მხრივ საკმაოდ გამბედავი, უკომპრომისო და ძლიერი, მაგრამ მეორეს მხრივ უსაზღვროდ ემოციური, ნაზი და სენტიმენტალური გვანცას პიროვნება თითქოს ილუსტრირებულია გამოფენაზე.

ექსპოზიციის ერთი მხარე ეთმობა ნამუშევრებს The Last tarot და New Gods of Apocalypse ორივე ნამუშევარი ციფრული მონტაჟის ტექნიკითაა შექმნილი და გვანცას და მისი რამოდენიმე მეგობრის ჯგუფური ნამუშევარია. ორივეში ერთნაირ ესთეტიკაშია შექმნილი, რომელსაც თავად ხელოვანი პოსტ-აპოკალიპტურ და პოსტ-გენდერულს უწოდებს.

The Last Tarot გვანცამ, ხელოვნებათმცოდნე დავით აფაქიძემ და ფოტოგრაფ ნატა სოფრომაძემ ერთად შექმნეს. მიზანი იყო ტაროს სამკითხაო კარტის ორიგინალურად ინტერპრეტირება და თბილისის ალტერნატიული სახელოვნებო წრის ექსცენტრიული წარმომადგენლების სხვადასხვა არკანებად გამოსახვა. ყველა მონაწილე გმირთან ავტორებს

პირადი ურთიერთობა აკავშირებთ და მათი როლებში გადანაწილება ამ ურთიერთობების ერთგვარი  აღნიშვნაა. გარდა ამისა, პროექტი მჭიდროდ არის დაკავშირებული ქართული მოდის სფეროსთან - ყველა გმირს ქართველი დიზაინერის ტანსაცმელი აცვია, ბევრი მათგანი თავად დიზაინერია, და ამასთანავე ხაზგასმულია ამ სფეროს, როგორც ერთ-ერთი ყველაზე ლიბერალური სივრცის განსაკუთრებული მახასიათებელი დღევანდელ მოცემულობაში. გვანცას მიერ შექმნილი ციფრული კოლაჟები ზუსტად მიყვება კონკრეტული არკანის გამოსახვის ტრადიციას, მაგრამ ამავდროულად სრულიად ახლებურ და ორიგინალურ გადაჭრას გვთავაზობს.

New Gods of Post Apocaliptic World ინსპირირებულია ბერძნული მითოლოგიით და წარმოგვიდგენს ისეთი პოპულარული პერსონაჟების თანამედროვე ინტერპრეტაციას, როგორიცაა დაფნა, ნარცისი, ირისი, დიონისე და პერსეფონე. ეს გმირები, საკმაოდ განსხვავებული ერთმანეთისგან, ყველანნი მჭიდროდ არიან დაკავშირებული ბუნებასთან, ხილთან და სიცოცხლესთან. თუმცა გამოსახულები არიან უკაცრიელ, უდაბნოსავით ხრიოკ და უსიცოცხლო ლანდშაფტში.  ახალგაზრდა გმირები, ფერადი ატრიბუტებით მკაფიო კონტრასტში არიან ლანდშაფტთან. თითქოს ეს ახლადშექმნილი გმირები, სიცოცხლითსავსე, გულწრფელი და ძლიერი, აღმოცენდნენ ამ იუმედობიდან, რომ დაეპატრონონ  ამ უსიცოცხოცლობას და ახალი სამყაროს წესრიგი შექმნან.

გამოფენის მეორე ნაწილი უფრო პირადად გვანცაზეა კონცენტრირებული და ვიზუალურად უფრო მრავალფეროვანია. ამ ორი მიმართულების გასაყარზე ციფრული კოლაჟია, რომელიც იგივე ესთეტიკაშია, როგორც ტაროს კარტები და ასევე დაბეჭდილია ბიდონდის ფირფიტაზე. თუმცა თემატურად უფრო გამოფენის მეორე ნაწილს მიეკუთვნება - უკაცრიელ ლანდშაფტში, სადაც მზიანი დღე უეცრად მოიღრუბლა და მუქი ღრუბლები ძლიერ წვიმას მოასწავებს, გვანცას გამოსახულება გვევლინება მდინარეზე ხიდად ჩამჯდარი, რომელსაც რამოდენიმე საკუთარი თავის გამოსახულება სხვადასხვა პოზაში ყავს დაბალანსებული. ნამუშევარს Keep It Tight ქვია და თბილისის ონლაინ ბიენალეს ფარგლებში შეიქმნა, რომელიც პანდემიის დროს, ახალი რეალობის მოცემულობაში, პირველი პროექტი იყო, რომელმაც ამ გამოწვევებს უპასუხა. ამ გაურკვევლობის მოცემულობაში, როცა ხელოვანები ერთ-ერთ ყველაზე მოწყვლად სოციალურ ჯგუფად მოგვევლინა, ნამუშევარი შეგვიძლია განვიხილოთ, როგორც გვანცას რეფლექსია ამ გაურკვევლობაზე და საკუთარი თვითმყოფადობის მანიფესტაცია.

გამოფენის მეორე ნაწილი გობელენის ნამუშევრით I Recycle My Tears იწყება. ნამუშევრის შესაქმნელად ხელოვანმა ქარხნულად წარმოებული გობელენი დაამუშავა საკმაოდ აგრესიულად და შემდეგ დააქარგა წინადადება. ამ ტექნიკას იგი ხშირად უბრუნდება და შეიძლება ითქვას გობელენების სერია ერთ-ერთი ყველაზე დიდია მის შემოქმედებაში. გვანცას კრეატიულ ძიებებში წამყვანი ხაზი მასიური კულტურის და განსაკუთრებით ‘თრეშ’ ტრენდების კვლევას და ინტერპრეტირებას უკავია. მაგრამ გობელენების შემთხვევაში კავშირი უფრო ღრმა არის და ხელოვანის ბავშვობიდან მოდის. როგორც იხსენებს, პატარაობაში მსგავსი გობელენი დიდ ოთახში ეკიდათ და ისე არ უყვარდა, იმ ოთახში შესვლასაც არიდებდა ხოლმე თავს და ხშირად მის დამალვაზე ფიქრობდა. ზრდასრულობაში იგი დაუბრუნდა ბავშვობის ამ მწვავე შეგრძნებებს და გადაწყვიტა ამ სურვილებსა და ზიზღებზე რეფლექსია მოეხდინა. ამავდროულად გაეთავისებინა ის, რაც ასე ძლიერ აღიზიანებდა. 

ისევე როგორც სხვა გობელენებზე, წარმოდგენილ ნამუშევარსაც სენტიმენტალური, მრავალმნიშვნელოვანი ტექსტი აქვს დატანილი.

წარწერა I Recycle My Tears შეიძლება განვიხილოთ როგორც გამოფენის და თავად ხელოვანის მანტრა. წინადადებებს ხელოვანი ყოველთვის თავად აქარგავს გობელენებს. ამ საკმაოდ შრომატევად საქმიანობას ერთგვარი მედიტაციად განიხილავს, ხშირად იმ ემოციისგან განსათავისუფლებლად, რასაც ეძღვნება ფრაზა.

გამოფენაზე გვანცას გამოსახულება სხვადასხვა ფორმით, სხვადასხვა მასალაში შესრულებული გვხვდება და ყველა ჯერზე ახალ მნიშვნელობას იძენს. ძირითადად გამოყენებულია ის ტექნიკები, რომელიც ტრადიციულად მნიშვნელოვანი ფიგურებისა და მოვლენების აღსაღნიშნავად და უკვდავსაყოფელად არის გამოყენებული და ძირითადად მასკულინურ სამყაროსთან არის დაკავშირებული. ამ ტექნიკებს თავისთავად მკაფიოდ განსაზღვრული გამოხატულების სტანდარტები აქვს, რომელსაც გვანცა ახლოს შეისწავლის და შემდეგ უჩვეულო ინტერპრეტაციას უკეთებს.

ერთის მხრივ ეგოცენტრული ჟესტი, მეორეს მხრივ საკმაოდ სენტიმენტალურია - იმ სამყაროში, რომელიც მხოლოდ იმაზეა მომართული, რომ დაგამტვრიოს, ოცნებები და მიზნები გაგიცამტვეროს, საკუთარი თავი თავად უნდა განადიდო, ყველა შემდეგი იმედგაცრუებისა და გულის გატეხვის შემდეგ არ დანებების და გაგრძელებისთვის.

 ოთხი ფილისგან შემდგარი მოზაიკა, I Recycle My Tears გობელენზე დაქარგული ფრაზის ერთგვარ ილუსტრაციად გვევლინება. პირველ ფილაზე ხელოვანის პორტრეტია მოზაიკის ტექნიკაში შესრულებული. პორტრეტიდან წამოსული ცრემლები ფილებზე  იღვრება და ხან ხელოვანის ხელზე იღვრება, ხან სახეზე და ბოლოს ნაჭერზე გროვდება.

მოზაიკის ტექნიკას ძალიან საინტერესო და მრავალსაუკუნოვანი ისტორია აქვს, რომელიც ხელოვანს საინტერესოდ აქვს გადათამაშებული თავის შემოქმედებაში, ამ გამოფენაზე კი განსაკუთრებულ მნიშვნელობას იძენს. მოზაიკაში შესრულებული გამოსახულება პირველ რიგში განდიდების ფორმა იყო, როგორც ანტიკურ სამყაროში, ასევე ქრისტიანულ კულტურაში. შემდეგ საბჭოთა პერიოდში პროპაგანდის ყველაზე გავრცელებულ და სახალხო გამოსახულებად მოგვევლინა. გვანცას წარმოდგენილი ნამუშევარი თითქოს ამ ორ იდეას ერთმანეთში აერთიანებს - იღებს ყოველდღიურსა და ბანალურს და ტექნიკის მეშვეობით აღმატებულების ხარისხს ანიჭებს. ეს ელემენტი განსაკუთრებით ხაზგასმულია, რადგან წარმოდგენილი ნამუშევარი ბუნებრივი ქვებისგან არის შესრულებული.

მოზაიკა ვინტაჟურ სტილში პასტელურ ფერებში შესრულებულ პანოზე კიდია, რომელზეც მშვიდი ფერთა გამის მიუხედავად ერთგვარი დრამა ვითარდება, ხრამიდან, რომელიც ვუკლანია ძლიერი ორთქლის სვეტები ამოდის და მათ თავზე მფრინავი ფენიქსის მოზაიკა კიდია. მითიური ჩიტი სხვადასხვა კულტურებში გვხვდება და მისი მთავარი მახასიათებელი ციკლურობაა, როდესაც თვითწვის შედეგად საკუთარი ფერფლიდან თავიდან იბადება. ეს ალეგორია განადგურებაზე და შემდეგ ამ დესტრუქციიდან ახალი საწყისის დაბადებაზე მნიშვნელოვანი დაკვირვებაა ხელოვანისთვის, რომელიც ყოველთვის ცდილობს საკუთარი ტკივილებისგან ახალი მოცემულობები შექმნას.

საგამოფენო დარბაზის ცენტრში ვარდისფერი ფხვიერი მასა ყრია და ზედ ოქროსფერი მონეტებია მიმოფანტული, ინსტალაცია Ungodly Amount of Power. მონეტებს ახლოს თუ დააკვირდებით, გვანცას ერთ-ერთ ყველაზე პოპულარ ფოტოს ამოიცნობთ. მონეტის ვიზუალი ხურდა ფულის ახლო შესწავლით არის შექმნილი და ტრადიციულად მეორე მხარეს სხვა ვიზუალი გვხვდება - ამჯერად ხელოვანის კატა. ამ ფორმით ხელოვანი საკუთარი წარმოსახვითი სამეფოს ფულის ერთეულს ქმნის ისევ მისთვის ჩვეული იუმორის გრძნობით, სურვილით ამოატრიალოს მოცემულობები და წარმოიდგინოს პარალელური რეალობების შესაძლებლობები. ამავდროულად ეს ნამუშევარიც ბავშვობის თამაშებიდან და მოგონებებიდან ამოდის - ოქროს მონეტების მთები, დაკარგული საგანძურები, ჩაძირული ქალაქები კისელის ფხვნილის ლანდშაფტებად გადაიქცნენ გვანცას ნამუშევარში.

საკუთარი გამოსახულების ინტერპრეტაცია ხელოვანმა ახალ ნიშნულამდე მიიყვანა და საკუთარი თავის რეალური ზომის ქანდაკება შექმნა. აქაც ისევ თამაშია იმ კარგად ნაცნობ ვიზუალურ გამოხატულებებთან, რომლითაც აღინიშნებიან ადამიანები საკუთარი მიღწევების გამო. ამ შემთხვევაში ეს იმ მომენტის დაფიქსირებაა, სადაც ახლა ხელოვანი იმყოფება, ყველა იმ გააზრების, მიღწევებისა და გამოცდილების რაც მას აქვს ერთგვარი შეჯამება და უკვდავყოფაა. ამ ნამუშევრით კიდევ ერთხელ ხაზი ესმევა წარმოდგენილი გამოფენის მნიშვნელობას ხელოვანისთვის.

გამოფენის ფარგლებში ხელოვანმა შექმნა ინტერაქციული თამაში, რომელსაც სლოტ მანქანის კონსტრუქციაში გამოფინა. თამაშიც იგივე პრინციპით არის აწყობილი, ოღონდ მოგებისას მოთამაშე გვანცას ვიდეოს იგებს. წარმოდგენილი ვიდეოები ხელოვანის მიერ არის გადაღებული ლოქდაუნის პერიოდში. ტელეფონით გადაღებულ მოკლე ვიდეოებში ძირითადად ხელოვანია, რომელიც სხვადასხვა ბანალურ აქტივობას ასრულებს, ხანდახან საკუთარ კატასთან ერთად, ხან ძალიან გამოპრანჭული, ხან კი ლიფის და ტრუსის ამარა. ეს ვიდეოები ძირითადად მის ინსტაგრამის სთორიებში იდებოდა და მარტოობაში საკუთარი თავის აღმოჩენის ერთგვარ თავგადასავალს ასახავდა. ამ ნამუშევარში კარგად იგრძნობა იუმორი და თვით ირონია, როგორ ხელოვანის შემოქმედების ერთ-ერთი მთავარი მამოძრავებელი ძალა.

გამოფენაზე წარმოდგენილია ხელოვანის ორი ნახატი Purple Hills and Gold Sun და Turquoise Beads and Pink Land. გვანცა ძალიან იშვიათად ხატავს და პრაქტიკულად არასოდეს ფენს საკუთარ ნახატებს, ამიტომ ამ მხრივაც წარმოდგენილი გამოფენა განსაკუთრებულია. ნახატებზე სხვა ნამუშევრების ელემენტები მეორდება - კისელის ფხვნილის ლანდშაფტი, Turquoise Beads and Pink Land გორაკებად გადაიქცევა და კანტად დახატული არქიტექტურული ელემენტები თითქოს ხედი Ideal Castle of Gold-დან იშლება. მფრინავი პეგასი Purple Hills and Gold Sun კიდევ ერთი აღნიშვნაა ხელოვანის დაინტერესების მითოლოგიით, მსოფლიო კულტურებითა და ტრადიციებით, რომელიც ასევე ხშირად გვხვდება გამოფენაზე წარმოდგენილ ნამუშევრებში. მიუხედავად იმისა, რომ ამ ნახატებში ერთგვარი დესტრუქციული სცენარები თამაშდება, გავარვარებული მზეები დნება და მდინარეებს ლოდები მოაქვთ, ლანშაფტებს მაინც რაღაც იდილიური, ჰარმონიული განწყობა დაყვება. ეს ზღაპრულობის ელემენტი მნიშვნელოვანია ხელოვანისთვის, როგორც მცდელობა გადაიაზროს რეალობა და ახალი, პარალელური მონაცემები შემოგვთავაზოს.

Supported by The Ministry of Education, Science, Culture and Sport of Georgia

Presented at the theatre company Open Space, Tbilisi

The Why Not Gallery presents Gvantsa Jishkariani’s solo exhibition Together Forever.

The exhibition presents an increasingly personal take on the artist herself, her persona, interests, emotions and experiences. It is a journey through Gvantsa’s fears, traumas and weaknesses, but at the same time, it is a testament to her victory over these challenges and a celebration of herself.

Gvantsa's art is as experimental and eccentric as the artist herself. The presented exhibition, like all of her previous shows, is a new adventure into materials, techniques, forms of expression and a research of her own experiences. And as always, it is saturated with humor as a way to deal with the difficult social and political situation or personal experiences.

The exhibition represents Gvantsa’s exploration what it means to be self-sufficient, delving deeper and every time challenging oneself. This seemingly specific relationship can easily be read as a generalization on Gvantsa’s generation; the generation that obsessively observes itself on and off screen; the generation that created the culture of oversharing and is its most active user, who live in their own Instagram stories and stage performances of themselves through their social media channels. Gvantsa also presents her own performance and uses sincerity and self-confidence as the most reliable mask.

The artist herself is the main topic of the exhibition; it is a sort of summary of her experience, the growing up pains; her fears, pains, frustrations and disappointments are taken as inspirations and transformed into positive energy. The title acts as a manifestation of these explorations – the only thing we have with us forever is ourselves. This harmony with oneself, certain self-sufficiency is the topic of celebration through the exhibition.

In terms of the aesthetic, the exhibition is divided into two parts, which echoes Gvantsa's recent development in art and also emphasizes the duality of his persona. On the one hand quite brave, uncompromising and strong, but on the other hand infinitely emotional, gentle and sentimental, Gvantsa’s personality seems to be illustrated on the exhibition.

One part of the exhibition is devoted to the works The Last Tarot and New Gods of Post- Apocalyptic World. Both works were created through digital editing and are a group work by Gvantsa and some of her friends. Both are created in the same aesthetics, which the artist herself defines as post-apocalyptic and post-gender. 

The Last Tarot was created by Gvantsa, young art historian David Apakidze and photographer Nata Sopromadze. The aim was to interpret the tarot reading card in an original way and to portray the eccentric representatives of the Tbilisi alternative art circle as various arcanas. The authors have personal relationships with all the participating characters, and the assignment of their roles is a kind of celebration of these relationships. In addition, the project closely relates to the Georgian fashion scene - all the characters wear Georgian designers’ clothes, many of them are designers themselves or work in the field. At the same time the piece highlights the scene as the most liberal space in the present context.

New Gods of Post-Apocalyptic World is inspired by Greek mythology and presents a modern interpretation of such popular heroes as Daphne, Narcissus, Iris, Dionysus and Persephone. These characters, quite different from each other, are all closely related to nature and life. However, the images are inserted in a deserted, lifeless landscape. The young characters, with their colorful attributes, are in stark contrast to the background. It is as if these newly created heroes, full of life, vivacious and armed with sincerity, emerged from this hopelessness to take possession of this lifelessness and establish new order in the world. This work is a co-creation with art historian David Apakidze and photographer Anni Katrin Elmer.

The second part of the exhibition is more focused on Gvantsa herself and is visually more diverse. At the intersection of these two directions is a digital collage that has the same aesthetics as tarot cards and is also printed on an Aluminum Bidond plate. However, thematically it belongs to the second part of the exhibition - in the deserted landscape, where the sunny day suddenly changes into stormy sky and the dark clouds predict heavy rain, the image of Gvantsa is seen as a bridge over the river, with several images of herself balanced in different poses. The work is called Keep It Tight and was created as part of the Tbilisi Online Biennale, which was the first project to the pandemic. Given this uncertainty, when artists emerged as one of the most vulnerable social groups, the work can be viewed as Gvantsa’s reflection on the situation and a manifestation of her own self-sufficiency.

The second part of the exhibition begins with the tapestry I Recycle My Tears. To create the work, the artist aggressively worked over the factory-made tapestry and then embroidered the sentence. She often returns to this technique and it can be said that the tapestry series is one of the largest in her oeuvre. She always works on the tapestries herself; this rather time-consuming activity is as a kind of meditation for the artist, often to free herself from the emotions to which the phrase is dedicated. The statement ‘I Recycle My Tears’ can be considered both the mantra of the exhibition and the artist herself.

Throughout the exhibition, Gvantsa’s image is found in different forms, made in different materials and acquires a new meaning every time. The techniques employed have traditionally been used to celebrate and immortalise important figures and events, and mostly relate to the masculine world. These techniques themselves have clearly defined standards, which Gvantsa studies closely and then perverts them. On the one hand, it is an egocentric gesture, on the other hand, it is quite sentimental - in a world that is only aimed at breaking you, shattering your dreams and goals, you have to glorify yourself, for not giving up and continuing after all the disappointments and heartbreaks.

The four-plate mosaic, I Recycle My Tears, is an illustration of the phrase depicted on a tapestry. Tears from the artist’s portrait on the first plate are shed on the other plate, on the artist's hand, her face and finally on the piece of cloth. The technique of mosaic has a very interesting and centuries-old history, which the artist has interpreted in her work, and in this exhibition, it acquires special significance. The image executed in mosaic was primarily a form of praise, both in the ancient world and in Christian culture. Then in the Soviet period it became the most common and popular image of propaganda. Gvantsa's work seems to combine these two ideas - it takes the everyday and the banal and elevates it to the degree of excellence through the technique. The element of glorification is especially emphasised because the presented work is made of natural stones.

The mosaic hangs on a vintage-style wallpaper Waters of Volcanoes in pastel colors, where, despite the pastel color palette, some kind of drama unfolds. Columns of stream rise from the ridge, where the volcano is and on top hangs a mosaic of flying phoenix Bird of Fire. The mythical bird, found in different cultures, representing cyclicity – constantly being reborn from its own ashes as a result of self-burning. This allegory of destruction and the birth of a new beginnings as a result, is an important observation for the artist who is always trying to create new meanings from her own pains.

At the center of the exhibition hall lies a pink loose mass with gold coins scattered on top, an installation The Ungodly Amount of Power. If one looks closely at the coins, they will recognise Gvantsa’s image. The coins are created by a close study of currencies – and following the tradition, on the other side there is another visual - this time it is the artist's cat. In this way the artist creates the unit of money of her own imaginary kingdom and with her usual sense of humor, presents the possibilities of parallel realities. At the same time, this work also references childhood games and memories - mountains of golden coins, lost treasures, submerged cities, turn into chisel powder landscapes in Gvantsa’s art.

The artist took an interpretation of her own image to a new level and created a life-size sculpture of herself Self-Portrait. Here, too, is a play with those well-known visual expressions through which people are celebrated for their accomplishments. In this case it is to capture the moment where the artist is now, to summarise and immortalise all the discoveries, achievements and experiences she has gained. This work once again emphasises the importance of the presented exhibition for the artist.

As part of the exhibition, the artist created an interactive game exhibited as a Slot machine. The game is based on the same principle, but in this case, the player wins Gvantsa video when hitting a jackpot. The videos presented were shot during the lockdown period. The short videos taken on the phone are mostly of an artist performing various banal activities, sometimes with her own cat, sometimes very well-dressed, and sometimes with nothing but underwear. These videos were mostly posted on her Instagram feed and document a kind of adventure of self-discovery in solitude. Humor and self-irony, as one of the main driving forces of the artist's creativity, are well-felt through this work.

The exhibition also features two paintings Purple Hills & Gold Sun, and Turquoise Beads & Pink Land. Gvantsa rarely paints and practically never exhibits her own paintings, so the exhibition is also special in this regard. Elements of other works are repeated in the paintings - the chisel powder landscape, in Turquoise Beads & Pink Land turn into hills, and the architectural elements seem to present the view from the Ideal Castle of Gold. Flying Pegasus in the Purple Hills and Gold Sun is another demonstration of the artist's interest in mythology, world cultures and traditions, which is also often found in the works at the exhibition. Although these paintings present a kind of destructive scenarios, melting suns and the rivers carrying boulders, the landscapes still have an idyllic, harmonious mood. This element of the fantasy is important for the artist as an attempt to reconsider reality.